We zochten eigenlijk de stilte – binnen, weg van de overvolle terrassen, in het filmhuis. En daar zagen we een onbekend Rome. Niet het culturele, decadente Rome van La grande bellezza, maar de armoede, de schaduwzijde, de buitenwijken. Het Rome dat de meeste Romeinen nauwelijks kennen. Het Rome van de ringweg a90 – die nooit zwijgt. We zagen fragmenten uit de dagelijkse levens van een aantal personages dat zijn opvallende zelf was in deze documentaire. Niet de buitenkant, maar goed gekozen, kenmerkende momenten uit hun soms eenvoudige, soms wonderlijke levens, die alleen een regisseur met goeie tipgevers, research en engelengeduld kon vastleggen.
Naar welke villa’s kijken al die mensen die tijdelijk bij elkaar geplaatst leken in het flatgebouw onder de aanvliegroute van Fiumicino? Wat voor leven hadden de oude hoeren in de lekkende camper met de platte voorband geleid? Hoe kwam die lokale palingvisser aan zijn Oekraïense vrouw? Wat was eigenlijk het levensverhaal van de permanent pratende brahmaan vol encyclopedische kennis en de jonge vrouw die zijn dochter leek en stug doorstudeerde? We kregen er geen antwoord op. Wel zagen we een klein, maar persoonlijk stuk van hun besloten levens, tragisch en kloppend tegelijk – zoals ieder leven. Er is misschien geen troost, maar schoonheid onmiskenbaar.
Wat in onze oren achterbleef, was het suizen van de ringweg, de Grande Raccordo Anulare, de Sacro GRA uit de titel: de diepe tonen van de vrachtwagenclaxons, de autobanden die over de spleten tussen de betonplaten in het wegdek gingen. Daarmee fietsten we naar huis en gingen we slapen. Van de verhalen die buiten beeld bleven, konden we slechts een vermoeden hebben, en het zette onze verbeelding in gang. Alleen daarom al moet jij deze geweldige documentaire ook gaan zien.
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.