Archief voor april 2011

Mijn nieuwe lijfarts heeft mij ervan bewust gemaakt dat mijn lichaam uit twee helften bestaat (links en rechts) waartussen, in een gezond lijf, evenwicht is. Ieder mens kent wel verschillen tussen zijn helften, maar in mijn geval staat het lichaam als het ware weer uit het lood. Kleine spiertjes rond de ruggenwervels zorgen voor een ongezonde kronkel in de wervelkolom, met pijnen en pijntjes tot gevolg. De spiertjes worden aangestuurd vanuit de ‘kleine hersenen’, waar zich ook het neurologisch centrum voor het evenwicht bevindt. Ze passen zich aan aan de stand van mijn ogen en mijn hoofd.

Mijn lijfarts test mijn reflexen, observeert de focus in mijn oogbewegingen en bestudeert mijn evenwicht op een onvaste ondergrond, nadat ik mijn ogen heb gesloten. Ze manipuleert mijn lichaam daarna kort maar stevig, met alle neurologische gevolgen van dien. Mijn lichaam gloeit en schroeit en het is alsof er ergens linksachter een ventieltje in mijn overvolle hoofd is opengedraaid.
Haar manier van werken bevalt me goed: ze observeert nauwgezet, met oog voor alles wat met elkaar samenhangt. Vanuit wat ze kan zien, neemt ze vervolgens de oorzaak van de problemen weg, zonder daar verder veel woorden aan vuil te maken. De dagen na de behandeling heb ik het gevoel dat er een tank over me heen gereden is, maar ik geloof toch dat ik uiteindelijk weer in het midden uitkom.

Het verbaast me eigenlijk nauwelijks meer, en toch: weer een goed idee van Jan. Hij tekent bomen op de muur van zijn huiskamer en verkoopt die vanaf 1 mei voor een goed doel. Vrienden die op bezoek komen, mogen ook meetekenen. Wat we gisteravond dus deden. Volg zijn project op: www.jancoolen.nl/koop_een_boom.

Wat zeggen films die zich in de toekomst afspelen over onze huidige samenleving? In hoeverre hebben ze werkelijk een voorspellende waarde? Wat komt er terecht van onze ideeën en idealen? Hebben die misschien niet alleen goede maar ook ongewenste gevolgen? In de vier films uit de reeks Science & Fiction: De ideale samenleving komt een waaier voorbij van verlangens, angsten en waarschuwingen voor een toekomstige samenleving – die dichter bij is dan we denken. Science & Fiction schetst ‘de ideale samenleving’ tussen utopie en distopie, tussen keuze en keerzijde en tussen spel en werkelijkheid, waarin de menselijke factor uiteindelijk altijd doorslaggevend is.

Vorige week zagen we De Engel van Doel van Tom Fassaert in het filmhuis, samen met vier andere verdwaalde cinefielen, onder wie P., die zichzelf voor de avond als een Houdini uit de ketenen van zijn schrijverschap had weten te bevrijden. De in zwart-wit gedraaide documentaire over het dorpje Doel, onder de verstikkende rook van de havens van Antwerpen en de lokale kerncentrale, toonde in even tragische als prachtig gefotografeerde beelden de ondergang van het dorp, gezien door de ogen van twee van de laatste bewoners.
Wat me het meeste bijgebleven is, is de tragische geschiedenis van dorpspriester Verstraete die, ook nog eens verzwakt door de kanker, blijft rondfietsen op zijn driewieler en blijft aankloppen bij zijn parochianen. In zijn preken spreekt hij opvallend veel over de gruwelijkheden en de banaliteiten van de dood, soms op welhaast apocalyptische wijze, als een Savonarola van het land dat op het punt van verdrinken staat. Hij beklaagt zich ook over het lot van zijn almaar kleiner wordende kerkgemeenschap, al zegt hij dat hij vertrouwen houdt in de blijvende aanwezigheid van God. Ook op bezoek bij zijn geloofsgenoten zien we hem opmonterend tot hen spreken. Wanneer hij zijn behandelend artsen bezoekt, zien we hem met een glimlach bijna afdwingen te zeggen dat hij er goed uitziet, dat het beter met hem gaat, dat hij… zal overleven. Uit alles blijkt echter overduidelijk dat hij weet dat hij doodgaat, over niet al te lange tijd. Hij is wanhopig. Plotseling is hij verdwenen uit de documentaire; een interieur dat het zijne moet zijn geweest, wordt aangeveegd en achter rolluiken gesloten. Exit.
Anderhalf jaar geleden was ik zelf in Doel. In die zin was de documentaire een terugkeer, een terugkeer ook naar het inzicht dat Doel ten dode is opgeschreven. Hoe tragisch dat ook is, en hoe mooi je de dood ook verfilmen kunt.