‘Mijn beste vriend, ik zend u een werkje waarvan men niet zou kunnen zeggen, zonder het onrecht te doen, dat het kop noch staart heeft, want alles wat erin staat, is juist kop en staart tegelijk, om en om en over en weer. Overweeg toch eens, vraag ik u, welk een verbazend gemak deze opzet iedereen, u, mij en de lezer, biedt. We kunnen afbreken waar we willen, ik mijn overpeinzing, u het manuscript, de lezer zijn lezen, want ik hang de weerspannige wil van deze laatste niet op aan de eindeloze draad van een overbodige intrige. Haal een wervel weg en de twee stukken van deze kronkelende fantasie zullen moeiteloos op elkaar aansluiten. Hak haar in mootjes en u zult zien dat elk mootje op zichzelf kan bestaan. In de verwachting dat sommige van deze brokstukken levendig genoeg zullen zijn om u te behagen en te amuseren, durf ik de hele slang aan u op te dragen.’
[Charles Baudelaire, ‘Aan Arsène Houssaye’, in: Parijse weemoed / Le Spleen de Paris, p. 3.]
Polaroid van de dag
Semiotiek
Iedere keer dat we onderweg zijn, ik mijn veters opnieuw moet strikken en mijn voet op een paaltje of een bankje zet, denken we aan M. Wanneer we de achterkant van een reclamebord zien of, beter nog: de lege steigerconstructies in een weiland waarin ooit reclamedoek gespannen was, refereren we aan H. Alle Engelstalige verdiepingsaanduidingen, creatieve bloemenverkopers, schoonheidssalons of vloeren leggers doen ons aan F. denken. Bij alle opschriften met imperatieven in merkwaardig Nederlands zeggen we: ‘dit is iets voor H.’, net als bij de Chinees-Indische restaurants – of wat daarvan over is. En telkens wanneer we prominent een letter A. tegenkomen, of de zoveelste kleine rivier die Aa heet, stuur ik A. daarvan een foto, met de hartelijke groeten uit waar we op dat moment zijn. En zo zijn er meer, maar ik kom er nu even niet op omdat we niet onderweg zijn en de associaties dus niet krijgen. Alledaagse semiotiek. Iets tussen projectie en psychose in.
Over het spoor naar Duitsland 3
Gennep-Hommersum
Over het spoor naar Duitsland 2
Mill-Gennep
Over het spoor naar Duitsland 1
Veghel – Mill
De dans naar binnen
We keken langs de gevel omhoog, voelden aan de deurklink of we naar binnen konden en passeerden hen met enige moeite op anderhalve meter, de twee vrouwen voor de Sint Lambertuskerk. Omdat ze daar niet stil stonden, schoven we als tegenstanders bij het schaken aan hen voorbij toen het onze beurt leek en liepen verder naar het Franciscaner klooster. Even later passeerden we hen opnieuw toen we in omgekeerde richting en aan de overkant van de straat op weg gingen naar het riviertje de Aa en het in onbruik geraakte spoor dat ons naar Duitsland zou voeren. Het viel ons op dat de vrouwen niet zozeer schaakten met voorbijgangers als wel een dans leken uit te voeren. Een choreografie bestaande uit een enkele stap naar voren, enkele seconden stilstaan, een kleine draaiing maken en daarna alles opnieuw. Ze deden het allebei maar onafhankelijk van elkaar. Een eenpersoonsdans. Pas op dat moment drong het tot ons door dat zij daar niet zozeer de vloer bewonderden of wachtten op toegang maar over een patroon schreden wat in de stenen was gelegd – een labyrint, speciaal daarvoor ontworpen door architect Pierre Cuijpers. We hadden het gezien maar er niet bij stilgestaan zoals zij. Hun onregelmatige gang was als het bidden van een rozenkrans, misschien spraken ze ook wel een kort gebed uit bij iedere hoek. Hoe dan ook: ze dansten er in een eeuwenoude traditie. En door hun ernstige, beheerste, vastberaden gang was onmiskenbaar duidelijk dat zij geen doolhof betraden maar een labyrint – waarin maar één, zij het zeer hoekige, weg gevolgd kon worden.