Polaroid van de dag

Op dinsdag 10 mei begint de elfde editie van Science & Fiction, de filmreeks van Louis Hartlooper Complex en de Universiteit Utrecht die ik mee organiseer. Vier avonden, vier bijzondere films, met een inleiding door wetenschappers. Prikkelende wetenschap en films van betekenis komen samen in de filmreeks Science & Fiction: OPEN OPEN OPEN – verspreid over vier avonden in mei en juni.

Science & Fiction gaat op dinsdag 10 mei van start met Shoplifters (Hirokazu Kore-Eda, 2018) en een inleiding door Joost de Laat, hoogleraar Global Economic Challenges, verbonden aan het Centre for Global Challenges van de Universiteit Utrecht. Als lid van het Open Science team van de Universiteit Utrecht neemt hij ons mee in de open samenwerking tussen wetenschappers, ervaringsdeskundigen en mensen uit de dagelijkse praktijk.

Shoplifters

Aan de rand van Tokio woont de familie van Nobuyo en haar man Osamu. Ze hebben weinig geld en overleven van het pensioentje van oma Hatsue en de winkeldiefstallen die ze samen met hun kinderen plegen. Hoewel de familie arm is en dicht op elkaar in een kleine ruimte leeft, hebben ze een gelukkig leven samen.

Op een dag onderweg naar huis komen ze het kleine meisje Juri tegen, dat van huis is weggelopen. Ze zegt niets, maar haar littekens spreken boekdelen. Osamu neemt haar mee naar huis, waar ze al snel wordt opgenomen in het hechte gezin. Toch verandert er vanaf dat moment iets. En wanneer verborgen geheimen aan het licht komen, worden de familiebanden ineens op de proef gesteld.

Shoplifters is een gevoelige film die desondanks ongemakkelijke, maar cruciale vragen stelt over de meest intieme van onze verhoudingen. Naast veel internationale waardering, kreeg de film onder andere de Gouden Palm tijdens het filmfestival van Cannes.

Over de filmreeks

Zoals op alle avonden in deze filmreeks, kunnen bezoekers na afloop van de film met de inleider in gesprek. Kom kijken, kom luisteren, kom meepraten op een of op alle avonden!

Dit is het volledige programma van Science & Fiction:

• Dinsdag 10 mei: Shoplifters (Hirokazu Kore-Eda, 2018)
• Dinsdag 24 mei: Burn after reading (Joel en Ethan Coen, 2008)
• Dinsdag 7 juni: Cold war (Pawel Pawlikowski, 2018)
• Dinsdag 21 juni: Get out (Jordan Peele, 2016)

Meer weten over de films, de inleiders en de filmreeks? Kijk op https://www.uu.nl/usbo/sciencefiction

Arno Hintjens (21 mei 1949-23 april 2022).

Voor het samenstellen van Polaroid van de dag 2 moest ik in mijn digitale bestanden op zoek naar de oorspronkelijke foto’s en tekstdocumenten. Met name voor de foto’s was dat van belang, omdat alleen de oorspronkelijke, niet gecomprimeerde foto’s groot genoeg waren voor de gewenste afdrukkwaliteit. De laatste jaren sloeg ik mijn foto’s automatisch op, maar in de tijd daarvoor gebruikte ik nog een fototoestel naast mijn telefoon en bewaarde ik alles in verschillende mapjes op externe harde schijven. Het terugvinden van de gezochte beelden bleek een behoorlijke klus, ondanks de systematiek die ik had aangebracht. Des te ergerlijk was het, toen ik bepaalde foto’s helemaal niet kon vinden. Zo kwam ik van alle dagen die we doorbrachten in Antwerpen in december 2012 foto’s tegen, behalve van de dag dat we naar Hellegat aan de Rupel gingen. Hoe kon dat? Wat was er gebeurd? Ook heel vreemd was de verdwijning van de foto die ik had geplaatst bij de oproep aan onze kater Jos, die in maart 2013 vermist was. Daarvan kon ik zelfs de tekst nergens meer vinden. Dat kon niet anders dan veelbetekenend zijn, want ook Jos zelf kwam nooit meer tevoorschijn.

Langzaam maar zeker drong het paniekerige gekrijs van eksters en Vlaamse gaaien door het vallende douchewater heen. Nadat ik de kraan dicht had gedraaid, keek ik door het bovenraampje naar buiten. Het was nog donker in de tuin en het koste me enige moeite te ontdekken wat de aanleiding voor het aanhoudende krassen en schreeuwen was. Op dat moment kroop langs de witte stam van de berk een donkere gestalte naar beneden met, wit oplichtend in zijn bek, de tortelduif die tot dan toe had zitten broeden op een fragiel nestje. Dat nestje had alle stormen en slagregens van de afgelopen weken doorstaan. Iedere ochtend hadden we vol bewondering zitten kijken naar de standvastigheid van de broedende duif, en naar de andere aanstaande ouder die alle bedreigingen op een afstand probeerde te houden.
Ik vloekte hardgrondig, want ik herkende in de roofmoordenaar P., een van onze katers, door de anderen hier in huis ook wel aangeduid als ‘de liefste’. Ik fluister-schreeuwde boos naar hem dat hij los moest laten maar hij deed alsof hij me niet hoorde. Toen ik beneden kwam en naar hem toeliep in de tuin, vluchtte P. weg en begon buiten mijn bereik de duif, die hij al doodgebeten had, met smaak op te eten.
Hij had dit vaker gedaan en toch was ik weer kwaad. We hadden uitgezien naar de geboorte van de jonge tortelduiven en die had hij nu wreed verhinderd. Dat hij van mij de gebruikelijke represailles kon verwachten (een dag geen eten en aandacht, uitgemaakt worden voor vuile moordenaar), kon hem weinig schelen, ook al liep hij voor me weg en keek hij me nog een tijdje wat bevreemd en bevreesd aan.
Waarom had hij wel kunnen aanleren dat dit huis zijn comfortabele thuis was, waar altijd brokjes en knuffels te halen waren en waar hij door een kattenluikje naar binnen kon, maar niet dat hij moest stoppen met het doden van andere dieren? Hadden we daarmee ineens de grens bereikt van de domesticatie van dit roofdier, dat ik bij van de weeromstuit omdoopte tot Poestin?
Misschien moest ik de hand in eigen boezem steken, want hem langer dan een dag verwijtend aankijken, ‘klootzak’ noemen en verder zoveel mogelijk negeren, hield ik ook niet vol. We verzoenden ons altijd weer, met de vogelmoorden als bijkomende schade.