Mijn geluk van vandaag wordt gegarandeerd doordat ik weet wat me te doen staan. Of: omdat ik terug ben bij de melancholie, die me zo vertrouwd is. Mijn geluksgevoel is verraderlijk. Ik geef les in melancholie, met behulp van tai chi.
De melancholie trekt me aan als een favoriete jas die naar mijn lichaam is gaan staan.
Ze schreef het me twaalf, dertien jaar geleden en verwoordde het gevoel, het effect van een warme zomer in Noord-Italië: ‘Tutto sta andando in letargo’. Prachtige woorden, waar ik ieder jaar wel een keer ’s ochtends mee wakker word. Ik begreep precies wat ze bedoelde en vond het zo fijnzinnig opgemerkt dat het ook mijn aandacht voor die momenten gescherpt heeft. Ook in de winter.
Wat in ieder geval altijd overblijft, is een verhaal.