Steeds vaker heb ik ’s nachts de aanvechting om foto’s te maken, ook bij mij in de buurt. Zo zag ik dat Troelstra over ons waakt… als het spook dat door Europa waart, het spook van het socialisme.
Blog
Salute!
27 januari, de verjaardag van mijn goede vriend Nicola Negrini, de man in het midden. De man ook die, als hij de kans krijgt, precies de muziek maakt die ik horen wil. Ongelofelijk eigenlijk. Dankzij het feit dat hij Gianmaria Testa begeleidt, komt hij nu regelmatig in Nederland, ook straks in maart en mei weer. Vorig jaar zat ik nog naast hen op het podium en vervulde voor het eerst de rol van vertaler, in een imitatie van het roestige stemgeluid van Gianmaria. Het was toen alsof we dat de zomer tevoren al beklonken hadden, tijdens de lunch met Gianmaria, ergens in Piëmonte. Ik neem vanavond een slok van mijn wijn en zeg ‘Salute!’ tegen mijn fratello Nic. Het wachten is alleen nog op de verbluffende nieuwe plaat van zijn band Faze Liquide – onthoud die naam. Dat album is er nog niet, maar ik heb de mastertape al gehoord… Batman als jazzcat on speed.
Telepathie
Als je bij een televisie of een computer zit en je krijgt een telefoontje of een sms, dan hoor je soms een bromtoon als vooraankondiging door de luidsprekers. Straling, een geluidsgolf. Het is een bepaalde zender waarop je afstemmen kunt zoals bij een oude radio – door heel subtiel aan de knoppen te draaien. Het luistert nauw, want voor je het weet, zit je op de verkeerde golflengte en hoor je heel andere muziek, of onbegrijpelijke nieuwsberichten. Ergens op deze radiogolven is poëzie te horen, vlak ernaast het gebrul van leeuwen en beren of een spookhoorspel vol brekende takken, krakende deuren en stormachtige wind. Ik voel de berichten aankomen, alsof de toon in mijn borst bromt. Dan is de toekomst geen verrassing meer. Gisteren hoorde ik echter ook stemmen in het piepen van de trein die door slome bochten boog, en in het hijgen van een airconditioning. Ook die zender zit blijkbaar dichtbij. Waar was ik, wat hoorde ik, wat voelde ik? Ik was ver weg, even verloren in telepathie.
Overlevingsstrategie
Het schrijvertje blijft drijven omdat hij zijn gewicht spreidt.
Onrust
Zijn al deze mensen naast mij in het donker op de vlucht voor hun eigen leven? Dat lijkt ondenkbaar, daarvoor zijn het er veel te veel. Bovendien zijn we hier in Rotterdam, hier bestaat geen escapisme, hier is juist teveel realiteitszin. Zelf kan ik bij de eerste films die ik op dit filmfestival zie in ieder geval nog niet rustig zitten. Op ieder zwak moment grijp ik naar mijn horloge of denk ik aan mijn eigen leven en werk, aan elders. Ik wil nog niet zitten en wachten en naar het werk van een ander kijken; ik wil aan de slag, in beweging zijn. Alleen de regen en de stormachtig koude wind houden me binnen vast. En als ik later weer terug thuis ben, vind ik mijn jaarlijkse vlaag van cinefilie ineens ronduit kinderachtig. Wordt het de laatste keer dat ik naar het festival ga? Ben ik misschien te vermoeid om te genieten? Ik weet het niet. Morgen maar weer terug, en zien.
Dromen van Venetië
Ogenschijnlijk een gewone winteravond in Lombok, Utrecht, eenhoog. Achter gesloten gordijnen, bij een pan boerenkool met ambachtelijke rookworst, zijn vier heren met fantasie verzameld. Zij drinken zich vriendschap in. Vervolgens nemen ze in een halve cirkel plaats rondom het appelwitte altaar dat hen met de rest van de wereld moet verbinden. In de uren die daarop volgen, stappen ze in verschillende vliegtuigen, overwegen tussenlandingen en nemen glimlachend plaats in speedboten door een lagune. Ze kijken over rode daken uit en proeven de brakke geur van binnenwateren; stoten hun knieën tegen badranden en testen het comfort van slaapbanken. Uiteindelijk is de vraag alleen nog wat waar te gaan eten en hoe je op de weg terug niet verdwaalt. Rond middernacht verlaten drie van de vier heren de bovenwoning weer, in uiteenlopende richtingen. Het licht gaat uit, er lijkt een beslissing genomen te zijn. Een reservering voor vijf maanden dromen.