Gert den Toom – Waar is Gert den Toom mee bezig?

In 2009 schreef ik een ‘voorlopig testament’ waarin ik de wensen samenvatte voor mijn laatste rustplaats. Het zou daarbij niet gaan om een begrafenis, maar om het te ruste leggen van mijn stoffelijke resten in een stenen tombe, omdat ik, zoals ik het toen omschreef: ‘mijn lichaam niet aan het vuur, niet aan het water en niet aan de aarde toevertrouw, hooguit aan de wind. Dat is iets om over na te denken. Ik ben ook nog lang niet klaar met het aardse woeden en wroeten en woelen.’
Het einde is ook nu, tien jaar later, nog niet in zicht maar ik heb een wijziging aangebracht in mijn testament.
Een paar onstuimige zondagen geleden wandelden we door een natuurgebied met bos en heide en verstuivingen waarin S. vermoedde ooit verwekt te zijn. In een oud schoolgebouw, restant van een kloosterorde, bleek ondertussen een uitvaartcentrum met natuurbegraafplaats gevestigd te zijn. Van daaruit kon je je in slechts een lijkwade of een zachthouten kist naar je eigen plek onder de bomen of in het open veld laten rijden op een handkar. Slechts een al even broze boomschijf met je naam erop en enkele digitale coördinaten zouden na de ter aarde bestelling nog aangeven waar je in alle eenvoud en vergankelijkheid teruggekeerd was in de natuur.

Terwijl de wind boven ons hoofden met de bomen speelde, bekroop mij ineens het gevoel dat ik, voortijdig, mijn eindbestemming had bereikt. Sterker nog: spontaan deelden wij de overtuiging dat we, zoals we leefden, reisden, hier uiteindelijk ook heel goed samen dood konden zijn. Het leek ons een geruststellende gedachte dat deze plaats al bestond, en op ons wachtte. Dat onze eeuwige rust bovendien betekende dat we nergens meer te vinden zouden zijn.
Noem me een sentimentele oude zak maar het ontroerde me ineens in het stijlvol heringerichte schoolgebouw, het bos- en wandelgebied te staan waar de kinderen en onze vrienden ooit afscheid van ons konden nemen. Het zou een hele mooie plek voor het feest van de berusting zijn. En daar openbaarde zich mijn hernieuwde, gedeelde laatste wens. Voorlopig, zoals alles altijd.

Polaroid van de dag is het nieuwe boek van Gert den Toom. Het bevat een keuze uit de blogberichten die hij schreef tussen 2008-2010. Maar wat zijn die polaroids precies?

De polaroid van de dag kan van alles zijn. Soms een poëtische beschrijving, een filosofische overdenking, een tirade of een romantische droom. Maar altijd: het verslag van een ontmoeting – met iemand, met een idee of met een samenloop van omstandigheden. Hij kan over het leven in de stad gaan, over het geheugen, over schrijven en reizen, film en muziek, over spoken, huurmoordenaars en zichzelf aanprijzende geneesheren, over liefde en ziekte, de dood of kauwgomballenautomaten in Berlijn.

De polaroid van de dag is een momentopname. Soms ernstig, soms ironisch maar altijd direct klaar, als een persoonlijk portret van de dag. Niet een zorgvuldig voorbereide foto, maar een snapshot,een vermoeden. Samen vormen de polaroids de fragmenten van een groot, organisch groeiend woordenboek: een autobiografie en encyclopedie ineen.

Nieuwsgierig geworden? Koop dan je eigen exemplaar van dit prachtig vormgegeven boek. Bijvoorbeeld bij De Utrechtse Boekenbar, Boekhandel Bijleveld, Broese Boekverkopers, Koffie Leute, Het Foto Atelier, FNAC Antwerpen, Bosch & De Jong boekverkopers of ga naar Bestellen op deze website.

Eindbestemming

Polaroid van de dag

Bio