De rollen waren omgedraaid. Vaak genoeg liep ik zelf te struinen over boekenmarkten, de titels van boeken prevelend die ik zag. Op zoek, eigenlijk vooral in mijn gedachten op zoek naar een verzameling die ik nog aan wilde vullen, naar een schrijver, een specifieke titel om naar te zoeken tussen de duizenden boeken op de markt. Deze keer zat ik, als verkoper van mijn eigen uitgaven, aan de andere kant van de kraam. Dat was behoorlijk wennen. Moest ik zitten of staan, het gesprek met mensen aangaan of ze maar proberen te negeren, met rust laten totdat ze zelf een vraag zouden stellen? Ik keek het een paar uur aan, als een visser langs het water, en probeerde zo nu en dan wat uit in de hoop dat de vissen zouden bijten.
Soms beantwoordde ik een niet gestelde vraag, soms begon iemand zelf een verhaal af te steken, zoals de man die over zijn verzameling polaroidcamera’s wilde vertellen, de man die na zijn 21e gestopt was met lezen maar trots was op zijn woordenschat sindsdien, of de vrouw die mijn boeken prachtig vond maar ze graag van iemand cadeau wilde krijgen. Geen van hen kocht een exemplaar van Polaroid van de dag deel 1 of 2. Net zomin als de welwillend glimlachende, enthousiaste maar slechts Engels sprekende passanten, de andere voorbijgangers die de boeken duidelijk heel mooi en bijzonder vonden maar toch vooral verder voorbijgingen.
Gelukkig was ik niet alleen, hield S. junior mij de hele dag gezelschap. Toch keurden sommige voorbijgangers ons allebei geen blik waardig, aarzelden anderen duidelijk ons te benaderen vanwege het concept van de kraam: slechts twee titels van dezelfde schrijver, die bovendien achter de tafel stond. Ik probeerde het intimiderende karakter van de kraam wat te reduceren door ernaast plaats te nemen en me af te wenden in geveinsde desinteresse.
Met S. junior wisselde ik tussendoor van gedachten over onze middag vissen, over onze indrukken van de bezoekers, over ons antropologische experiment. We spraken elkaar welbeschouwd moed in, om het de volledige acht uur vol te kunnen houden. Het ging tenslotte vooral om zichtbaarheid, om het planten van zaadjes, om de mensen een beetje aan het denken te zetten, toch?
Om ons heen cirkelden verzamelaars op zoek naar boeken uit de jaren ’60, naar ansichtkaarten uit Zaïre, naar koopjes, naar iets dat ze herkenden en altijd al hadden willen hebben. Over iets nieuws, iets dat ze nog niet eerder hadden gezien, moesten ze nog even nadenken. ‘Ook prima,’ zeiden wij tegen elkaar.
Het was een extreem ontspannende, leuke zonnige middag tussen de boeken en de mensen. Tegen het einde van de middag begon ik me echter wel af te vragen waar het op uit zou lopen. Een uur voor sluitingstijd verkochten we uiteindelijk een boek aan een zeer besliste klant. Eén. Het zou statistisch gezien best kunnen kloppen; dat was blijkbaar mijn marktaandeel.
Polaroid van de dag
Uitgelezen 138
‘Ik bleef de bus nemen en leerde de heuvels en toppen kennen waarop de stad was gebouwd, de weidse uitzichten vanaf een kam over een eindeloze huizenzee, die in de verte oploste in blauwgroene heuvelrijen of in het melkachtig grijze licht waarmee de rivierdelta zich aankondigde en waarin je niet meer kon onderscheiden of de daken bij de lucht of de aarde hoorden. Ik kreeg nu pas door hoe reusachtig de stad was, een fascinerend, eindeloos labyrint waarin je kon verdwalen, jezelf kon vergeten, je kon verbergen, waar je tegelijk het meest thuis en het meest vreemd kon zijn, waar alle overzichtelijkheid teloorging. De routes met zo’n uitzicht, eerst de klim naar de wittige lucht achter een bebouwde heuveltop, gevolgd door het uitkijken over de gestolde golf van schijnbaar in elkaar geklemde, op het eerste gezicht zo op elkaar lijkende huisjes met rode en groene daken, daarna de rit omlaag en het weer onderduiken in die vloed van huizen en straten – het werden de lijnen waarlangs ik mijn coördinatennet van dat voorjaar aanlegde. Op die routes leerde ik het licht van de stad lezen.’
[Esther Kinsky, Langs de rivier, p. 293-294.]
London: reading the signs 2
London: reading the signs 1
London: along the canal
Uitgelezen 137
‘I might spend a great deal of Time in my Exclamations against the Follies, and indeed Wickedness of those things, in a Time of such Danger, in a matter of such Consequence as this, of a National Infection, But my Memorandums of these things relate rather to take notice only of the Fact, and mention that it was so: How the poor People found the Insufficiency of those things, and how many of them were afterwards carried away in the Dead-Carts, and thrown into the common Graves of every Parish, with these hellish Charms and Trumpery hanging about their Necks, remains to be spoken of as we go along.
All this was the Effect of the Hurry the People were in, after the first Notion of the Plague being at hand was among them: And which may be said to be from about Michaelmas 1664, but more particularly after the two Men died in St Giles’s in the Beginning of December. And again, after another Alarm in February; for when the Plague evidently spread it self, they soon began to see the Folly of trusting to those unperforming Creatures, who had Gull’d them of their Money, and then their Fears work’d another way, namely, to Amazement and Stupidity, not knowing what Course to take, or what to do, either to help or relieve themselves; and even in the Streets, from one Door to another with repeated Cries, of, Lord have Mercy upon us, what shall we do?’
[Daniel Dafoe, A Journal of the Plague Year, p. 34.]